9 grudnia 2018


"Kamienice. Opowieści mieszkańców wrocławskich domów" Joanny Mielewczyk to nie tylko zapis historii Wrocławia i Wrocławian, ale też wrażliwość na detale, niezwykła umiejętność słuchania i pobudzania wyobraźni. A książka to nie wisienka na torcie, ani wzniosły cel - to element całej układanki. Punkt, dzięki któremu dziś w wielu domach Wrocławia toczą się rozmowy o kamienicach - ich przeszłości i przyszłości.  


Kamienice - historie Wrocławian


Kim jest Wrocławianin? Może nie zdawaliście sobie z tego sprawy, ale Wrocław po 1945 r. przeżył praktycznie całkowitą wymianę ludności. Z 600 000 zamieszkujących miasto Niemców pozostał około 1000, więc po zalegalizowaniu go w granicach Polski zaczęli napływać nowi ludzie. Część z nich samoczynnie, bo nie mieli gdzie się podziać w swoich rodzinnych okolicach, a część na pewno za sprawą propagandy (populistyczne hasła o nadawaniu polskości odebranym ziemiom niemieckim). Skąd napływali ludzie? Waszym pierwszym skojarzeniem może być Lwów - słusznie! Ale przybysze stamtąd stanowili zaledwie 10% nowej tkanki miejskiej polskiego Breslau. Pozostali mieszkańcy przychodzili ze wschodu, centralnej części kraju oraz z wielkopolski.


Jak powiedziano podczas spotkania autorskiego w Barbarze - kamienie we Wrocławiu mówią w czterech językach - niemieckim, polskim, czeskim i żydowskim. Historia miasta to dzieje wielu narodów, które jakoś musiały się nauczyć ze sobą żyć. I o tym współistnieniu ludzi i przedmiotów, historii i przyszłości jest właśnie książka "Kamienice. Opowieści mieszkańców wrocławskich domów."

Wrocławskie kamienice i domy Joanny Mielewczyk


Zaczęło się od audycji radiowej, której przysłuchujemy się niedzielnymi wieczorami w Radiu Ram. A tymczasem poszukiwania rozmówców i odkrywanie historii Wrocławia przerodziło się w pierwszą (i nie ostatnią!) publikację.





O ponad stuletnim zegarze, który głośno bije 10 razy i zagłusza telewizor, o kieliszkach po Niemcach, o pięknych piecach kaflowych, o mieszkaniach bez łazienki, o zapachu nadpalonych domów. Rzeczy łączą się z emocjami. I sercem kamienic są ludzie. Dlatego, tak naprawdę, bohaterami książki nie są budynki same w sobie, a ich mieszkańcy - byli i obecni. Jednak w wyobraźni na pierwszy plan wysuwa się miasto, dawne Breslau - Wrocław. Wszystkie historie budują jego ulice, dawne miejsca spotkań, linie tramwajowe, których dziś nie ma, podnoszone z gruzów, zamieszkiwane przez nowych mieszkańców.

W książce przeczytacie opowieści m.in. z ulicy Smoluchowskiego i Norwida, z Prądzyńskiego i Kościuszki, a także z domu przy ul. Pola. Czeka też na Was pokaźna bibliografia, która dla mnie, osobiście, jest zawsze punktem wyjścia do dalszych poszukiwań. Poza tym możecie podziwiać zdjęcia Maćka Lulko i rozpoznawać pokazane miejsca spacerując po Wrocławiu.

Dla osób, które przeprowadziły się do Wrocławia na studia i jakoś tak, poczuły się tu dobrze, niezależnie od tego, czy były to lata 80., czy po 2000, "Kamienice. Opowieści mieszkańców wrocławskich domów." mogą być początkiem poznawania "ich" miasta z innej strony. Jak powiedział profesor Krzysztof Ruchniewicz, Wrocław to miasto nadpisywane. A to proces. Do którego właśnie my się włączamy. 

PS Wiecie, co jest innego w audycjach, czego akurat w książce nie znajdziecie? Akcent. Słuchając Kamienic, słuchacie historii "nowych" Wrocławian z różnych stron świata. I te regiony w języku mówionym pięknie wybrzmiewają!


Wrażliwość - punkt obowiązkowy


Kiedy chodziłam do liceum w swoich rodzinnych stronach, realizowaliśmy program "Moje miejsce zamieszkania: Ziemia Oświęcimska - przekleństwo, uśmiech losu, ...". Przez prawie 3 lata wraz z naszymi opiekunami, Haliną i Wiesławem Świderskimi, poznawaliśmy historię przedwojenną Oświęcimia i to, jak wyglądało życie wtedy i później, w czasie wojny. Przyglądaliśmy się archiwalnym materiałom, uczestniczyliśmy w specjalnych warsztatch w Muzeum Auschwitz-Birkenau i w Centrum Żydowskim, analizowaliśmy dzieje społeczeństw polskiego i żydowskiego na terenach dawnej Galicji, ale przede wszystkim rozmawialiśmy - ze świadkami historii, z byłymi mieszkańcami. Braliśmy udział w wystawach, zrealizowaliśmy film "Oszpicin. Ocalić od zapomnienia."

Czemu o tym wspominam? Nadal pamiętam, ile wysiłku i czasu kosztował nas cały projekt. Wiecie, nastolatkowie, którzy mają działać w takim obszarze historii, wykazać się ogromem szacunku i umiejętnością słuchania - to już brzmi, jak pokonanie góry lodowej. Spotkanie ze świadkami historii wymaga wrażliwości. I ta cecha właśnie wybrzmiewa w każdej audycji radiowej, w każdej rozmowie zapisanej w książce "Kamienice. Opowieści mieszkańców wrocławskich domów."

Dlatego, oprócz nakładów czasu i zaangażowania (także w druk!), należy docenić to, co dziś jest rzadkie - umiejętność słuchania historii i przekazywania ich dalej.


Poznaj Kamienice bliżej:



2 grudnia 2018


Tym razem opowieści z kamienicy zawędrowały do drugiej części duetu Kaszamanna Studio - Karoliny. Rozmawiamy o tym, jak niektóre remonty usilnie ukrywają uroki kamienicznych kątów, o mobilizacji wspólnoty i urządzaniu się w eklektycznym stylu!


Kasia Kwiecień: Zapada decyzja - szukasz mieszkania w kamienicy. Jaka była Twoja wizja?

Karolina: Od zawsze marzyła mi się przestrzeń i wysokość mieszkania w kamienicy. Sama wychowałam się w małym mieście, w bloku z płyty, w mieszkaniu, w którym na 46m kw. były 3 pokoje, więc gdy tylko odwiedzałam jakieś kamieniczne mieszkanie to zachłystywałam się jego przestrzennością. Musiałam jeszcze tylko tym zachwytem zarazić narzeczonego, który początkowo mocno obstawał za mieszkaniami deweloperskimi :)

Nie mieliśmy jakiejś konkretnej wizji tego mieszkania: zakładaliśmy widełki metrażowe i cenowe oczywiście, maksymalną kondygnację i balkon, który mocno nam ograniczał wyniki wyszukiwania mieszkań w kamienicach.

Tak naprawdę o zakupie mieszkania w tej konkretnej lokalizacji zadecydował przypadek. Znalazłam ogłoszenie zamiany mieszkania na mojej obecnej ulicy i pojechałam obejrzeć okolicę. Tego konkretnego mieszkania nie kupiliśmy, ale ulica i okolica tak nam się spodobały,że mocno zawęziliśmy nasze poszukiwania :)

Generalnie przeszukiwaliśmy codziennie wszystkie znane ogłoszenia nieruchomości, ogłoszenia licytacji komorniczych itp. Jeździliśmy po okolicy w poszukiwaniu papierowych ogłoszeń.


A czego obawiałaś się najbardziej? 

Nieprzewidywalności kosztów remontu, rachunków za ogrzewanie, niespodziewanych napraw wynikających np. ze stanu kamienicy.

Jakimi głównymi kryteriami się kierowałaś?

Powiem krótko: lokalizacja, metraż, kondygnacja, balkon :)

Znalazłaś swoje cztery kąty, które jakoś trzeba urządzić. Jaki jest Twój ulubiony styl we wnętrzach?

Lubimy łączyć stare z nowym. Inspirują mnie wnętrza lat 60. i 70., PRL, ale nie ograniczam się tylko do takich elementów w mieszkaniu. Lubię miksować style, postawić komódkę ze śmietnika koło białej szafy z ikea. Szczególnie ważne było dla mnie to, żeby zachować charakter mieszkania w kamienicy. Niestety kupiliśmy mieszkanie w takim stanie, jakby komuś zależało,żeby ten charakter ukryć (podwieszane sufity, masa działowych ścianek, kafle wcinające się dziwnym kształtem w zabytkowy parkiet...). Pierwsza faza remontu zatem polegała na totalnej demolce a potem podkreślaniu naturalnych cech mieszkania (odkrywanie ścian z cegły z pięknymi łukami i ubytkami, których z premedytacją nie uzupełnialiśmy, odrestaurowywanie stuletniego parkietu itp.).






Wiem już co buduje Twoją przestrzeń, a co tworzy Dom? 

Ludzie. Bez patosu. Mój Dom to moja Rodzina - narzeczony, syn, pies... no i nasze miejsce, nasze mieszkanie, na ten moment nie wyobrażam sobie innego :)


A jak ogólnie oceniasz mieszkanie w kamienicy we Wrocławiu? 

Dobrze, pewnie dlatego,że mieszkam w odremontowanej, zadbanej kamienicy, więc nie musieliśmy się zmagać z remontami innymi oprócz tego w naszym mieszkaniu. Bardzo dobrze nam się tu mieszka i w życiu nie zamieniłabym tego na mieszkanie w bloku.

Mamy dość prężnie działającą wspólnotę i póki co wszelkie zmiany, udogodnienia w naszym budynku udaje nam się wprowadzić bez większych problemów. Miasto traktuje nas trochę po macoszemu, nie dba o tereny wokół budynku należące do gminy, sami musimy dzwonić i domagać się np. koszenia trawnika.

Na koniec powiedz jeszcze, jaka jest Twoja definicja kamienicy?

Moja definicja kamienicy... hmmm... to przestrzeń, wolność, historia budynku i ludzi, którzy w nim mieszkają.




#opowieścizkamienicy kwestionariusz
We Wrocławiu jestem od: 15 lat
W kamienicy mieszkam od: 3 lat
Ulubione kamienice we Wrocławiu: Półokrągła kamienica przy Prusa, Dom Handlowy Podwale
Kamienica, która powinna być natychmiast wyremontowana: Sporo jest takich kamienic na "Trójkącie" i przy Jedności Narodowej
Ulubione miejsce we Wrocławiu: jest ich wiele :) Większość miejsca spacerów z moją suczką - Tosią, Las Osobowicki, Opatowice, tereny nadodrzańskie
Ulubiona kawiarnia: Bułka z masłem
Warto odwiedzić Wrocław, bo: jest najlepszy! No i pozwoli każdemu bardzo szybko poczuć się jak u siebie.
Ulubione konto na instagramie: nie mam jednego ulubionego


---------------------

Karolina

Połówka duetu Kaszamanna Studio. Razem z Magdaleną tworzą kulinarne kompozycje w Studio Delikatesy.

Kamieniczne kąty okupuje z narzeczonym, synem i suczką Tosią. W fotograficzne kadry łapie nie tylko pyszności i kuchenne gadżety ;)

Instagram to istna estetyczna uczta!

-----------------------

Wywiad z Magdą przeczytacie tutaj>>

27 października 2018

Czy ktoś tu wdaje się w Alladyna? Dywany przejmują nasze parkiety, świeżutkie panele i odrestaurowane drewniane podłogi, a nawet ściany. Dziś już nikt nie ma wątpliwości - PRL wraca do naszych mieszkań ze zdwojoną mocą, a i arrasy próbują znaleźć sobie w nich miejsce.





dywan: Homla

Dywany znowu w modzie?


Choć wydawało się, że pamiętając mieszkania dziadków i rodziców nigdy nie będziemy chcieli dekorować wnętrz za pomocą pełnych kurzu i roztoczy gadżetów, moda po raz kolejny pokazuje, że nie znosi nudy, a uwielbia zaskakiwać powrotami do poprzednich epok.

Dywany wieszamy na ściany, kładziemy na podłogach niemal w każdym pomieszczeniu. Już nie chcemy żyć jak bohaterowie komedii romantycznych z początku lat 2000 - w apartamentowcu na jednym z najwyższych pięter z widokiem na rozświetlone miasto. Z kuchnią, której bliżej do laboratorium i łazienką, w kórej na środku stoi ogromna wanna lub jacuzzi (no dobra, to może jeszcze niektórzy chcą :D). Z kafelkami wszędzie, w głębokiej szarości i ze skórzaną kanapą w salonie. Jak na prawnika lub dyrektora agencji reklamowej przystało ;) Na szczęście nie chcemy już mieszkać jak karierowicze z "Tylko mnie kochaj" lub "Małej Wielkiej Miłości"!






Gdzie szukać stylowych dywanów?


Dlatego, idąc tropem podróżniczych inspiracji, poszukujemy arabskich wzorów i podlaskich klasyków. Wybieramy kilimy, chodniki, dywany i makatki, które przechodzą właśnie odrodzenie. Jeśli ukryte na strychu zasoby rodzinne niestety nie obfitują w takie skarby, możesz poszukać szczęścia na śmietnikach lub targach staroci albo... trafić na nową perełkę. Dlatego wybrałam kilka modeli, które mam nadzieję, zachęcą was do wizualnego ocieplenia wnętrza.

Jako pierwszy - Tartaruga! Kolekcja Kilimy z Polski została doceniona znakami jakości MUST HAVE i KUKBUK Poleca. Na przykładzie tej marki można zrozumieć jak wartościowe są to rzeczy i dlaczego należy się im przyjrzeć :) W przypadku kilimu Shapes on stripes wełnę pozyskano od owiec z okolic Koniakowa. Tylko przędza w kolorze pomarańczowym była farbowana, a reszta jest w naturalnym kolorze runa owiec.

Produkty Tartarugi to rzeczy limitowane. Każdy z nich jest sygnowany, ma numer seryjny oraz nazwiska projektanta i rzemieślnika.

Może służyć jako ozdoba ściany lub podłogi.

Jakby tych wszystkich dobroci było mało, 2% dochodu ze sprzedaży każdej tkaniny przekazywane jest na rzecz fundacji Refugee.pl, której działania skupiają się na zapobieganiu rasizmowi i budowie otwartego, obywatelskiego społeczeństwa.


shapes on stripes Tartaruga Studio


Pakiństański skarb, który niejedno mieszkanie już widział. Tego typu dywany albo się kocha, albo nienawidzi.
Wełniany dywan z Pakistanu, Vintage Hunter / Decobazaar

Irański kilim z lat 80. może wisieć na ściane lub zdobić podłogę. Ma piękne intensywne kolory barwione wyłącznie naturalnymi, mineralnymi i roślinnymi barwnikami. Rzecz vinatge, z historią,dla osób z charakterem.
Kilim Fars, Yestersen



Turecki dywan tkany maszynowo z gęsto skręconej przędzy, dzięki czemu zyskuje połysk. Dobry dla alergików na naturalne materiały! Z praktycznych rzeczy - jest elektrostatyczny, więc nie przyciąga kurzu i nie traci włókien. Z mniej praktycznych - jeśli marzysz o stworzeniu w swoim domu oazy inspirowanej tureckim targiem, pędź na pchli targ lub wybierz Efes! Otocz go roślinami, dodaj trochę złotych ramek wyszperanych na starociach, świece o zapachu drzewa sandałowego i wielokolorową ceramikę.
Efes, RugVista


To raczej nie jest dywan dla miłośników psów i kotów - zwierzaki mogą potraktować go jako niezłą zabawkę ;)
Hiszpański kilim, Yestersen



Shaggy to nie tylko Boombastic wokalista, ale też typ dywanu. Miękkiego i mięsistego. Choć zazwyczaj ląduje w nowoczesnych wnętrzach w stylu glamour, pięknie może sprawdzić się w prostym mieszkaniu w kamienicy, w którym króluje drewno i skarby w spadku po dziadkach.
Berber Shaggy Illusia, RugVista



Gdański dywan patchwork przypomina ulubiony zimowy sweter. Można go prać w pralce! Jeśli w twojej kamienicy szwankuje ogrzewanie, a przestrzenne pokoje potrzebują trochę ciepła - nie znajdziesz lepszego towarzysza wieczornych maratonów seriali!
Dywan wełniany, MadeofWaves








Dywany z historycznym tłem


Janowskie, a właściwie dwuosnowe dywany z północno-wschodniej części Polski nie tylko stały się przedmiotem badania etnografów, ale też miłośników folkloru i tradycji sprzed lat. Na zdjęciach zobaczycie archiwalne materiały z Sokółki.


Podobnie pozostałe regiony naszego kraju mają swoje unikalne motywy tkackie w sztuce ludowej, które, jak przypuszczam, nie są tylko fajnym pamiątkowym kąskiem dla turystów zza niemieckiej granicy. Wera Tuszyńska we wstępie książki "Dywany i kilimy" pisze:

"Żyjemy w dobie coraz bardziej rozwijającego się i udoskonalanego nowoczesnego budownictwa. Należy więc zadbać o to, aby nasze mieszkania były pięknie urządzone. Urządzajmy je tak, by odpowiadały nam nie tylko pod względem funkcjonalnym, ale i estetycznym. Jednak warunkiem estetycznego urządzenia mieszkania jest wrażliwość na piękno i umiejętność dobrania właściwych form."

I choć od publikacji minęło ponad 30 lat, to trudno się z autorką nie zgodzić. A o dywanach można napisać niejedną baśń tysiąca i jednej nocy. Po wielu latach niełaski wracają do naszych domów. My mądrzejsi o dwa pokolenia oddajemy je do czyszczenia w pralni, odkurzamy super robotami lub wnikliwie pierzemy, jeśli potrzebujemy się odstresować ;)




28 sierpnia 2018



Premiera! Przed Wami pierwszy wywiad! O mieszkaniu w kamienicy, półtorarocznych poszukiwaniach i estetyce opowiada Magda, którą znacie z duetu Kaszamanna Studio.


Kasia Kwiecień: Mieszkanie w kamienicy - jaka była Twoja wizja? O czym marzyłaś?


Magda: Na pewno chcieliśmy, żeby mieszkanie było wysokie i żeby było jak najwięcej starych elementów. A wszystko inne urodziło się w trakcie. Oczywiście, miałam zapisane milion inspiracji i każde mieszkanie, które oglądaliśmy, w myślach meblowałam. Jak się szuka mieszkania, to normalne staje się, że w ramach relaksu jeździ się np. do Ikei, ale dopiero to właściwe mieszkanie zweryfikowało, jak to będzie.



Historie kamienicznych mieszkań zawsze skrywają jakieś niespodzianki. Jak wyglądały Twoje poszukiwania?


Mieszkania szukaliśmy 1,5 roku. Agenci nieruchomości nie do końca potrafili wyczuć nasze potrzeby. To udało nam się kupić po generalnym remoncie. Poprzedni właściciel zajmował się zawodowo sprzedażą mieszkań, dlatego kupił jedno duże mieszkanie od miasta, podzielił je na dwa i wyremontował wnętrza do takiego etapu, że można było wstawić meble i zamieszkać. Mój mąż oglądał to mieszkanie pół roku wcześniej, ale było znacznie droższe. Z resztą - wiesz - jak już szukasz swoich czterech kątów, to w pewnym momencie masz wrażenie, że znasz już wszystkie dostępne nieruchomości na rynku w danym momencie.

I właśnie ten sprzedawca miał jeszcze inne mieszkanie, które bardzo nam się podobało, ale ta kamienica była do wyburzenia - tak stwierdził nadzór budowlany. On tam włożył już pieniądze i zamroził je na jakiś czas, aby sprawę wyjaśnić. I w związku z tym znacznie obniżył cenę naszego mieszkania. Mój mąż śledząc ogłoszenia znalazł je właśnie jeszcze raz i powiedział <<ja to mieszkanie oglądałem, ale nawet nie chciałem ci nic mówić, bo nie było nas na niego stać, ale teraz… jest. Co ty na to?>> Powiedziałam, jest super, i od razu zadzwoniliśmy do agentki, która się nim zajmowała. Mogliśmy je zobaczyć tylko o godzinie 22. To był czwartek. Oglądaliśmy je, po czym w sobotę zapadła decyzja, że to będzie nasz dom.

A rozważaliście mieszkania nie w kamienicy?


Oglądaliśmy mieszkanie na Kurkowej, w podobnej cenie, znacznie mniejsze, w stanie deweloperskim. Poważnie je rozważaliśmy, nawet podpisaliśmy rezerwację, ale zgodnie stwierdziliśmy, że aż tak nam się nie śpieszy, a poza tym, nie chcieliśmy jednak rezygnować z tego, co ma w sobie kamienica. Jakie szczęście, że nie wzięliśmy tej Kurkowej!






A inne mieszkania?


Bardzo podobało nam się też mieszkanie na Kościuszki, z tym, że sprzedająca nie chciała zejść z ceny, twierdziła, że ono jest w stanie do wprowadzenia się, a tam były m.in. wybrzuszone, zalane panele. Myślę, że tak się miało wydarzyć, że musieliśmy czekać 1,5 roku  na nasze M.

W sumie, lekką ręką, oglądaliśmy chyba 100 mieszkań. Znaliśmy niemal każdą kamienicę w tym mieście, w której były mieszkania do sprzedania. Tak dużo się nauczyliśmy o kamienicach w tym czasie! Przecież prawie kupiliśmy mieszkanie w kamienicy do wyburzenia. A stan techniczny budynku nie jest pierwszą rzeczą, którą sprawdzasz. Skąd masz wiedzieć, że nadzór budowlany zgłosił ją do rozbiórki. Nauczyliśmy się , żeby zawsze zapytać we wspólnocie, jaki jest stan budynku, jakie wykonano remonty, co jest planowane, jak wysoki jest fundusz remontowy.


Czy były jakieś elementy w tych mieszkaniach, które Ci się szczególnie spodobały? Które chciałaś mieć w swoim?


Przyznam szczerze, że nie przyglądałam się im z tej perspektywy. Gdzieś tam pojawiały się kaflowe piece, koza, ale to nie były dla mnie rzeczy “must have”. Na pewno drewniana podłoga, pobielone stiuki i duże drzwi, ale nic poza tym.






Jakimi głównymi kryteriami się kierowałaś?


Bardzo nam zależało na jak największej ilości starych elementów. Nasze założenie to były drewniana podłoga (podobno pod naszymi panelami są), drzwi i stiuki. Te dwa ostatnie mamy, więc odhaczone! Drzwi czekają jeszcze na odrestaurowanie, ale mają swój klimat, dlatego nam to nie przeszkadza. Kiedyś, jak przymierzymy się do remontu, to na pewno ściągniemy podłogę i zobaczymy, co tam jest.

Co do metrażu - rozglądaliśmy się za mieszkaniem na dłużej, więc ok. 50-70 metrów. Żeby wystarczyło, gdy np. rodzina się powiększy. Zależało nam też na bliskiej odległości do rynku. Niekoniecznie w samym centrum, ale żebyśmy mogli dotrzeć tam bez wielkiej wyprawy, bez samochodu, a nie 7 środkami transportu z przesiadkami.


I udało się. Powiedziałaś wcześniej, że mieszkanie właściwie było gotowe do zamieszkania.


Tak! Naprawdę, to mieszkanie było prawie w takim stanie jak teraz. Zmieniliśmy listwy przy podłodze, bo były plastikowe, a chcieliśmy takie białe, skuliśmy ścianę i się wprowadziliśmy. To nie był duży remont. Wydaliśmy pieniądze na kuchnię i meble. To wszystko.

Kamieniczne wnętrza to częste niespodzianki. Czy coś poszło nie tak?


Hmm… nasz pierwszy fakap w tym mieszkaniu pojawił się, gdy postanowiliśmy odkryć cegłę. Na tej ścianie był wtedy położony regips, więc kiedy przyszła ekipa i zdjęli go, okazało się, że poprzednia ekipa w środku tej ściany poprowadziła rurę od ogrzewania. Nagle w środku ściany nasze oczy ujrzały dziurę z rurą!

Zastanawialiśmy się, co z tym zrobić. Skuliśmy wszystko, jest cegła i ta dziura. Całą noc głowiliśmy się z mężem, jak rozwiązać ten problem. Wymyśliliśmy, że tę dziurę trzeba podkuć jeszcze głębiej, a rurę włożyć w ścianę. Na Allegro znaleźliśmy lico z cegły niemieckiej i to zakryliśmy.

A jak długo trwał cały proces zbijania ścian?


Około tygodnia. Plus kolejne dwa tygodnie wszystko opadało. Cały sufit był rudy. Cegła była czyszczona, ale my nie chcieliśmy, żeby wyglądała jak nowa, idealna. Podoba nam się taki charakter i smak tego, co ma długą historię. Nasz sąsiad przyszedł kiedyś z wykrywaczem metalu, bo podobno często się zdarza w kamienicach, że w cegłach jakaś rodzina mogła ukryć swoje skarby, np. biżuterię. Ale nic takiego nie znaleźliśmy. Chyba, że jest tam gdzieś ukryty list lub zdjęcia ;) Może przy kolejnym remoncie coś takiego odkryjemy!






Czyli pierwszy problem pojawił się przy cegle, a czy coś jeszcze sprawiło trudności?


Kupując to mieszkanie, mieliśmy już wszystkie przyłącza do kuchni. I tu pojawia się drugi fakap. Poprzedni właściciel powiedział, że wszystko jest przygotowane pod indukcję, więc tak też zamówiliśmy sprzęty. Przy montażu okazało się, że nie ma tutaj nic do indukcji. To nie jest kwestia innego przyłącza czy kabelka. Żeby mieć indukcję, musisz mieć siłę, a żeby to zrobić, trzeba iść do Tauronu i poczekać na to co najmniej miesiąc, a dodatkowo uzyskać pozwolenia. Sporo nas to kosztowało (kable, wymiana liczników, wszystko co było potrzebne do indukcji). A to było trudne, bo masz zapięty na ostatni guzik budżet, a tu się okazuje, że pojawiają się dodatkowe koszty. Przez około 1,5 miesiąca mieszkaliśmy tutaj bez płyty indukcyjnej.

W międzyczasie kot nam jeszcze ubił tę płytę indukcyjną. Nad nią jest jego szafka z jedzeniem, a Czesiek zepchnął słoik, który wypadł na tę płytę. Ale cóż, dom jest do życia, a nie tylko oglądania.

Poza tym, już pomijając takie bardzo techniczne rzeczy, przy remoncie zwyczajnie trzeba być kreatywnym, bo można wydać fortunę, a można też kombinować i urządzić mieszkanie za rozsądne pieniądze w naprawdę fajnym stylu. Szczególnie, jeśli pojawiają się nieprzewidziane wydatki.

A było coś, czego się obawiałaś?


Wcześniej wynajmowaliśmy mieszkanie w kamienicy, na 5 piętrze. To był budynek, który z trzech stron nie sąsiadował z żadnym innym. W tym mieszkaniu było tak strasznie zimno! Płaciliśmy bardzo wysokie rachunki za ogrzewanie, nad nami nikt nie mieszkał (zajmowaliśmy najwyższe mieszkanie) pod nami ludzie zbytnio nie grzali. Mimo tego, że mieliśmy włączone ogrzewanie cały czas, to mieliśmy chyba 17 stopni w sypialni. Ja spałam we flanelowej piżamie, pod dwiema kołdrami i w szlafroku oraz trzech parach skarpet. Bardzo bałam się, że taka sytuacja przytrafi się też w naszym mieszkaniu. A tu już nie ma odwrotu. Kupione, nasze! Na szczęście tak się nie wydarzyło :)

Moje mieszkanie akurat jest w środku, nade mną i pode mną też ktoś mieszka, więc jest naprawdę ciepło. 


My teraz dokładnie też tak mamy! Więc czasem zimą nawet nie grzejemy albo minimalnie. Teraz zimą śpię w piżamie na ramiączkach, a nie tak jak wtedy. Jak to teraz wspominam, to myślę, że to było bardzo traumatyczne.

Długo tam mieszkaliście?


Zamieszkałam tam z Kubą krótko po tym, jak zaczęliśmy być ze sobą, więc w sumie z 3 lata. I każda zima była straszna! Za to latem było super, jak zawsze w kamienicy. Ale jednak zima w naszym kraju jest dłuższa...






A jak ogólnie oceniasz mieszkanie w kamienicy we Wrocławiu?


Pochodzę z Piekar Śląskich i tam mieszkaliśmy w bloku z lat 70., potem moi rodzice wybudowali dom. Więc dla mnie, na początku kamienice były przerażające. W większości miały brudne klatki, jakieś meliny. Dopiero musiałam dojrzeć do kamienic.

Jak kupiliśmy mieszkanie, to klatka była w okropnym stanie. Ludzie (łącznie z naszymi rodzicami) byli w szoku, na co się zdecydowaliśmy.

Kamienice nie są dla każdego?


Domyślam się, że dla ludzi, którzy całe życie mieszkali w kamienicy, to deweloperski blok, w którym wszystko jest nowe i nic się nie psuje, będzie czymś wyśnionym.

Ja w ogóle wierzę w to, że dojdziemy do takiego etapu, że mieszkania w kamienicy będą czymś ekskluzywnym. Łatwo jest wybudować nowy blok, ale historii się nie odtworzy. Myślę, że ludzie do tego dojrzeją. Kiedyś dotrzemy do tego punktu, w którym zrozumiemy, że to kawałek historii, o który trzeba dbać. I wtedy ceny mieszkań na pewno będą dużo wyższe. Nasze szczęście, że na zakup zdecydowaliśmy się już teraz ;)

To trochę tak, jak np. ze złotą biżuterią, torebkami, ciuchami. Nasi rodzice może schowali część tych rzeczy w kąt, na strych. Bo to nie było modne, było po babci lub prababci, a tu przecież przyszło dobro z zachodu. 


Dokładnie! Wyrzuciło się lniane spodnie czy marynarkę, kupiło się poliestrową. A my teraz chętnie byśmy je z szafy wyjęły. Więc przeczesujemy lumpeksy i aukcje internetowe, a mama potem mówi <<Boże, miałam taką samą! Ale stwierdziłam, no kto to będzie nosił! >>

A jak oceniasz podejście miasta / wspólnot / właścicieli do kamienic?


Myślę, że dużo się zmienia. Troszkę jeszcze jest po macoszemu, trzeba walczyć o to, żeby coś zrobili, nawet bardziej porządnie sprzątali klatkę schodową. Niewielu ludzi może powiedzieć, że ma fajną wspólnotę. My jako mieszkańcy, na co dzień, mamy serce, żeby się zaangażować, a oni często chcą odpracować swoje minimum.

Na szczęście - zmienia się. Wielu ludzi dostrzega potencjał w kamienicach, firmy w nie inwestują i je restaurują. Nadodrze się remontuje, Trójkąt się remontuje, więc lada moment będziemy mieć piękne kamienice.

Trochę przeraża mnie, że nie idziemy tropem zachodnim (przywracamy styl kamienicy, w jakim została zaprojektowana), tylko, tak jak budynek niedaleko - odświeżamy je w kolorze wrocławskiego dworca głównego lub innej pomarańczy. Zamiast wybrać neutralne kolory, dzięki temu uzyskać spójność, tak jak np. w Berlinie, to u nas jest… pasteloza.

Masz jakąś swoją ulubioną kamienicę? 


Chyba nie. Tutaj niedaleko jest jedna ładnie wyremontowana. Ona bardzo mi się podoba, a na parterze stoi lokal z miasta do wynajęcia, więc myślę czasem o tym, żeby jakieś biznesy tam otworzyć ;)

A ile lat ma Wasza kamienica?


Nasza kamienica jest z 1908 roku, więc to już 110 lat!

Na koniec powiedz, co tworzy Dom?


Zacznę od tego, że przyjazna przestrzeń sprzyja temu, żeby dom był Domem. Można mieć najpiękniejsze mieszkanie, w którym ludzie się mijają i takie, gdzie mimo ścian, zawsze jest się razem.

Nam np. trafili się super sąsiedzi. Łącznie z tymi za najbliższą ścianą, do których przy remoncie łazienki chodziliśmy się kąpać. Mają od nas klucze, przychodzą karmić kota, a my karmimy ich kota. Możemy na siebie nawzajem liczyć w każdym momencie. Spotykamy się na sobotnie winko czy planszówki. Oprócz nich mamy bardzo miłych starszych sąsiadów, którzy odbierają paczki od kuriera, przynoszą ciepły sernik.



Jaka jest Twoja definicja kamienicy?


Kamienica to historia. Mój mąż Kuba, kiedy zdecydowaliśmy się na szukanie mieszkania w kamienicy, bardzo się wkręcił w szukanie starych zdjęć kamienic, żeby zobaczyć jak to wyglądało wcześniej. Ale to też jest historia ludzi. Sąsiedzi nam opowiadają, że tutaj 20 lat temu wszyscy do siebie chodzili na imieniny i tak dalej. Na dole był magiel.

Kamienica to miejsce, które zbiera historie. Ludzkie i miasta.





#opowieścizkamienicy kwestionariusz


We Wrocławiu jestem od: 2005 roku, 13 lat. Mój mąż jest Wrocławianinem.
W kamienicy mieszkam od: 3,5 roku.
Ulubione miejsce we Wrocławiu: poza moim domem, to nasze Studio Delikatesy.
Ulubiona kawiarnia/restauracja: Nafta Bistro, Gluten Appetit, pod nasypem.
Warto odwiedzić Wrocław, bo patrzę na Wrocław jak na miasto otwarte. Miasto, w którym możesz, a nie musisz. Jest luz. Nie ma presji warszawskiej kariery, ani krakowskiego bycia artystą. We Wrocławiu, kimkolwiek byś nie był, odnajdziesz się. Dla każdego jest miejsce. Wrocław przeszedł lekcję tolerancji - stykało się tu wiele ludzi napływających z różnych regionów. Ja, przyjeżdżając z Górnego Śląska, nigdy nie czułam się tutaj obco.
Wrocław daje dużo możliwości, żeby otworzyć biznes, dostać fajną pracę, zapoczątkować jakąś kreatywną inicjatywę.
Pierwsza wizyta we Wrocławiu: kiedy składałam papiery na studia. Nigdy wcześniej tu nie byłam! Marzyłam, żeby studiować na UJ w Krakowie, ale rodzice przekonali mnie, żebym złożyła jeszcze dokumenty do Wrocławia. Pomyślałam, że co mi szkodzi. Na psychologię do Krakowa się nie dostałam, ale zawędrowałam do stolicy Dolnego Śląska. Pierwszego dnia na uczelnię się bardzo spóźniłam, bo w nocy zmienili tramwaje, a ja mieszkałam w zupełnie innej części miasta. I tak jakoś tu zostałam i jestem.
Ulubione konto na instagramie: Food stories z Berlina!

---------------------

Magdalena
Połówka duetu Kaszamanna Studio i współtwórczyni Studia Delikatesy. Dzieli się Wysmakowanymi smakami w książce i wykładając na uniwersytecie. Wraz z Karoliną Kosowicz zrealizowała wiele kulinarnych sesji fotograficznych dla szefów kuchni (Tomasz Deker), wydawnictw (Kukbuk) i klientów korporacyjnych (KFC).

Z mężem Kubą od kilku lat mieszka w kamienicy. Towarzyszy im kot Czesiek. Uwielbia szperać na targach staroci i spotykać się z sąsiadami przy planszówkach i winie.

Instagram to istna estetyczna uczta!

-----------------------


---
Zdjęcia: ja, materiały prywatne Magdaleny

Instagram

Mieszkanie w kamienicy. Theme by STS.